LITERATURA SÉCULOS ESCUROS

POESíA TRADICIONAL CULTA

Anónimo                                                                   Vasco Pires de Camoens

Mal se cura moito mal,                                                  Alá en Monterrei en val de Laça,

mais o pouco cando dura                                              a Violante vi beira de un río,

moito máis peor se cura.                                               tan fermosa, en verdá, que quedei frío

                                                                                de ver alma inmortal en mortal maça.

O moito mal cando vén / non pode moito durar,                                De un alto e lindo corpo a seda lasa

porque teñen de acabar                                                 a pastora sacaba fío a fío,

moito presto a quen o ten.                                             quando lle dise: Morro, corta o fío;

                                                                                volveu: “Non cortarei, seguro pasa”.

   

Acabar é grande ben / pois o pouco cando dura                                 -E como pasarei se eu acá quedo?

moito máis peor se cura.                                               Se pasar, respondí, non vou seguro

                                                                                que este corpo sen alma morra cedo

                                                                   

                                                                                -“Coa miña alma que levas, te aseguro

                                                                                que non morras, pastor”. –Pastora, hei medo;

                                                                                o quedar me parece máis seguro.

POESÍA BARROCA

Pedro Vazquez de Neira                                                     Xohán Gomez Tonel

Morte cruel, esa tredora maña                                                     Turbas corran as ágoas; poña luto

de roubar de socato a humana vida                                             O aire denso, en melancolía tanta;

¿con que ollos a podeche ver comprida                                        queime o fogo a terra, que sin pranta

na santa Reina que hoxe perde España?                                       negue ao fortuno ano seu trebuto

Se aquel rancor que te carcome e laña                                          mentras a Porcia do Filipo Bruto

che tiña a mao, para matar, erguida,                                             en os hombros da fama sacrosanta

¿non deras noutra parte esta ferida                                                          se irgue ao ceo, que súa groria canta

donde non fora a lástima tamaña?                                                           collendo en fror o xa maduro fruto.

¿Non se torcera aquel fatal costume                                            Perdeu, marrando tan ditosa vida,

i a lei que iguala do morrer na sorte                                             a humildá, prezo; a piedá tempro

os altos reis cos baixos labradores?                                                          (que derrubou, ¡oh Morte, túa gadaña);

Terrible, en fin, é teu poder, ouh Morte,                                        o mundo, Reina; o Rei, súa Margarida;

pois diante de ti, Reis e señores                                                  a Fe, colúa; a Virtud, enxempro;

son néboa, sombra, poo, son vento e fume.                                              a pedra (cujo engaste foi), España.

Chore a nosa montaña,

do gando, leite e novidá espida,

semellando ás abellas no enxempro:

Que si súa Margarida,

Reina, precio, colúa, pedra, tempro,

perden Rei, Mundo, Fe, Virtud, España,

tú, que tal perda viche,

ouh, magoada Galicia, ¿que perdiche?

Grazas aos profesores Gutiérrez Izquierdo e Ana Iglesias